Yazıncak

Bazen yoruluyor insan. Aslında söyleyecek onlarca sözü varken susuyor. Bu yorgunluk öyle bir şey ki ne parmağını kaldırmaya yetiyor gücüm, ne dudağımı kıpırdatabiliyorum bu aralar. Ne de sesim cıkıyor isyan ettiklerime. Kelimeler boğazımda bile düğümlenemiyor. Boğazıma kadar gelemiyolar ki. Coğu cümle bile olamıyor.. peşpeşe sıralanmış kelimeler halin de kalıyorlar.. Kelime kolyesi? Sonu yok, başı yok, sıralı alakasız ama tamamen beni anlatan. Nasıl bir cümleydi bu? Bunu bile kuramadım. İşte böyle, yorgunluk zor şey hemşirem.. Otursanda geçmiyor bu yorgunluk, kitap okuyunca da gececeği yok gibi. Tatile çıkmakta işe yaramıyor. Aralıksız film izlemek istiyorum, konusuna, sözlerine, karakterlerine dikkat etmeden. Sadece izlemek. Biraz olsun aklımı meşkul etmek için. Kelimelerle başım dertte bu ara. Damla damla yaş olup aklasalar gözlerimden, Eş anlamlıları bırakmıyorlar bu sefer peşimi. Rakam değil ki bunlar büyükten kücüğe sıralasam. Ya da carpsam bölsem eşitliğin öbür t

  Çok değil Ankara’da direnişin başladığı 2. günün akşamıydı. Polis tarafından bacağıma atılan biber gazı kapsülü nedeniyle yurtta oturmuş bir taraftan haberleri takip etmeye çalışıp bir taraftan odanın ışığını açıp kapatarak direnişe kendimce destek vermeye çalışıyordum. Odamın kapısı çalındı aynı dairede bulunan bir arkadaşım “Sen iyi misin?” diye sordu. İyi olduğumu söyleyip teşekkür ettim. Yaptığıma bir anlam verememişti ama ben bunu o an anlamadım. Aradan birkaç dakika geçti. Bu sefer aynı arkadaşım yanına başka bir arkadaşını alarak gelmişti yanıma. Bu sefer kapıyı çalmaya bile gerek duymadan girdiler içeri. “Sen iyi misin, ne yapıyorsun böyle?” dedi. “İyiyim” dedim “Sen ne yapıyorsun ya da ne yapmıyorsun?” diye sordum. Anlayamadı. Ağzından çıkan tek bir cümle özetledi şaşkınlığını. “Yani ben ne olduğun bilmiyorum. Sana da karşı değilim ama bunun sebebi ne?” Sustum. “Zaten benimde parmağım yoruldu” dedim ve sessizce odamdan çıkmasını bekledim. Ben Ankara’da okuya