Edebiyat Bir İş Midir?

Başlık belli. Yirmi yedi yaşıma bastım. Okumak en büyük zevkim zamanla da işim oldu. Peki 'edebiyat' gerçekten bir iş olabilir mi? İşte bu aralar takıldığım soru bu.

Neden şimdi geldi belleğime yerleşti arada bir tahta kurusu gibi 'kıtır kıtır' sesler çıkararak 'hu hu komşu' şeklinde bu soru ile yaşıyorum bir yandan cebelleşiyorum.

Yani durum şu aslında, etrafı gözlemliyorum ve görüyorum ki herkesin somut meseleleri ve işleri var. Mesela ofis işi ,ne bileyim kuaför, otobüs şoförü, bankacı... bu liste uzar gider. Telefona bakıyor sekreter, randevuları ayarlıyor, otobüs şoförü aracını kullanıyor, inen, binen yolcuları kontrol ediyor dikiz aynasından ne bileyim kuaför açıyor kepengi, ağda, kaş, saç... Kısacası bu örnekler niye?: Herkes somut uğraşlar içinde de ondan.

Sonra bana geliyoruz ya da benim gibi olanlara. Soruyorlar ne yapıyorsun 'Edebiyat mezunuyum' diyorum.

'hımmmmm' evet aldığım cevap bu uzun bir 'hımmmmmm'

 İşte sorun burada başlıyor. Yaptığım şeyin somutsuzluğu yani soyutluluk hali... Kitaplar, yazarlar, kısacası hep yazılar benim işim... Karakterlerle boğuşuyorum. Yazarlarla çoğu hayattan çoktan silinmiş... Cümleler işim, zihnim ofisim... Ve önümde derya deniz bir dehliz...

İşte bu 'hımmm' çeken insana ufaktan derdimi anlatmaya, yaptıklarımdan bahsetmeye çalışıyorum. İfade daha da dehşete dönüşüyor. Anlamsız gözlere, sıkılmış bir ifadeye.

Hani yukarıda bahsettiğim gibi saç kessem mesela, ya da bankacı olup sayılarla uğraşsam tüm gün 'aaa kuaför müsün, aaa bankacı mısın diyecek karşımdaki?' Bir ilgi, ufacık bir tepki... En azından 'hımmmm' dan daha anlamlı.

Gerçi üçüncü dünya toplumlarında anlaşılması güç bir iş, uğraş... 'İnsan neden edebiyat okur ki?' diyen milyonlarca beyinle aynı ortamda yaşam... Ya da 'edebiyat' dışında her işi yapan akademisyenlerin bile varlığı varken, aman kısacası zor vesselam çok zor iş...

Peki kendime dönüyorum tekrar.

'Yok ne yalan söyleyeyim, hep dedim diyeceğim, kitaplar, eserler ve edebiyat benim nefes alanım. Çek benden bunları, geriye hiçbir şeyim kalmaz. Ben de o 'hımmmm' ifadesine söyle demeliyim sanırım:

'Sayın kişi,

Bizim işimiz sözcükler, yazılar, eserler bu da kalp ve kafaya seslenmek demektir ki evet dünyanın en soyut ama en gerekli işidir. '

Tekrar Türkiye'nin durumuna dönüp bakacak olursak dünyadaki sanat-edebiyat- düşünce sahasındaki yerimiz bellidir.

Yurt dışında tanınan, okunan bilinen kaç yazarımız , şairimiz vardır?

(Aynı soru diğer sanat dalları için geçerlidir fakat ben burada edebiyatı temel aldım.)

Bir ara Edebiyat Fakülteleri kapatılmaya kalktı diye anımsıyorum. Hatta çoğu özel üniversitede artık bölüm açılmıyor bile. Gittikçe ölü bir alan düşünce dünyası dayanan bölümler  - hele sosyoloji, felsefe ya da tarihin içler acısı durumuna hiç girmeyeceğim-

Üniversiteden bir anektod: İkinci sınıftı sanırım. Hocamız geldi. Kürsüde yerini aldı. Sınıfın mevcudu az. Derslerin ilk günleri. Tek tek hepimize en son ne okuduğumuzu sordu. Bir öğrenci şöyle cevap verdi: ' Ben kitap okumam!' Laz fıkrası gibi bir şeydi bu yaşanan.

Bizde ki öğrenci durumu bu, öyle Avrupa'daki gibi 'tıkır tıkır' kütüphanede çalışanları mumla aratır, bırak öğrencilerini,  bazı akademisyenler bile öğrencilerin bu hallerine ' rahmet okutacak' durumdadırlar.

Ama Türkiye'de böyle hasbelkader bir yerlere düşmüş 'armut' çoktur.

Sözlerimi toparlarsam, 'vah halime!' diye çok rahat yakınabilirim ama yapmıyorum, bıkkınlık yok mu?

Hem de nasıl ama her gün koşuyorum gene kütüphaneye, her gün okuyorum, yaşamım, nefes alanım, savaşmaya devam etmek lazım...

• İnsan her gün bir parça müzik dinlemeli, iyi bir şiir okumalı, güzel bir tablo görmeli ve mümkünse birkaç mantıklı cümle söylemelidir. ( Goethe)